زاد سرو

کیوریتور: شاهد صفاری . ســـرو درختـــی همیشه سبز نمـــاد جوانمرگـــی؛ نقـــش ســـنگ قبرها اســـتعارۀ جاودانگـــی؛نَقلِ (نخـــل)عزاســـت و پـــردۀ عروســـی.

شـــگفتا کـــه ســـرو جاخـــوش کـــرده بـــر قلـــۀ آشـــنایی زدایی است! همزمـــان مـــرد و زن اســـت، پایدربنـــد و روان اســـت، تابـــوت مردگان اســـت و کشـــتی نجـــات.سرو نقش روی پرده هاست به نشانه کنار رفتنِ پرده!:پشـــت و روســـت و ظاهـــر و باطـــن.حقیقـــت جمـــع نقیضیـــن اســـت و ســـرو نشـــانیِ سرراست آن.

در کلام فردوســـی ضحـــاک خـــواب میبینـــد، پـــس جوانـــان پیـــش از نطفه ریختـــن کشـــته می شـــوند. ســـیاوش آنـــگاه کـــه بـــه دســـتور افراســـیاب ســـر از تنـــش جـــدا می کردنـــد بـــه هیئـــت ســـروی توصیـــف می شـــود و مســـیح بـــه دار کشیده می شود؛ جـــرم همگی شـــان فـــاش کـــردنِ «بی وقـــت» اســـرار اســـت.

مـــا مقـــارن بـــا اوج گرفتـــنِ تاریکی آمیزشی رخ می دهد: سروسانی حینِ افتادن تخم می ریزد؛قطره ای از خونه سیاوش به زمین می رسد و فرنگیس از سیاوس بار می گیرد، وفرانک از آتبین. حـــالا همـــۀ حقیقـــت بـــذری گشـــته زنـــده امـــا پنهـــان؛ خـــواه در زمیـــن، خـــواه در زهـــدان زنـــی بـــه انتظـــارِوقـــت: انگـــوری منتظـــرِ مُـــل شـــدن در خمخانـــه. به وقتش تخمـــۀ ســـرو زاده می شـــود و دادِ روشـــنایی و آفرینـــش را از تاریکـــی و تباهـــی می ســـتاند:کیخســـرو افراســـیاب را ســـرنگون می کنـــد و فریـــدون ضحـــاک را. همینجـــا زندگـــی بـــه مصـــدر کهنـــش بازمی گردد:«زندگـــی»از ریشـــۀ «زادن»اســـت.حیـــات بـــر اثر درافتادنِ با تباهی دست نمی دهد،اما با خلاقیت پیوســـته ممکـــن می شـــود.هیچـــگاه قـــرار نیســـت تباهـــی کامـــلا از بیـــن بـــرود ولـــی بـــا هـــرزایشـــی عقـــب مانـــده و کم اثر می شود.

این چرخه تداوم می یابد:در بهارِ آفرینندگی،تباهی دچار قبض شده و زندگی دامان می گسترد و در زمستانِ تباهکار،زندگی دامن بر میچیند و سر به درون بذری فرو می برد.

زادسرو همین است:حافظ و عبور دهنده شعله نحیف حیات از زمستان به بهار.

داری که می سوزانند تا عطر خوش برخیزد و می بُرند که خمره هایی بسازند برای نگهداری مُل تا جاودانگی محقق شود.

" استیتمت : الناز نجفی "